Ruzgara gitsin…
Dogmakta direnen gunes
Bulutlara yalvardi
Gelin onume uzanin, ferahlayayim
Yoksa bana ateste yanmak mi kaldı?
Caresizdi ruzgar, bulutlari aldi
Suruklenen bulutlar kabarip renk atti
Ruzgar yoruldu tasimaz oldu
Agirlasan bulutu dayanamadi birakti
Hayati yerde suruklemeyi yegledi ruzgar
Bakindi…
Bulutun icinde boynu egik bir bas aradi
Buldugunda onu onune katti
Dolgun ciliz basaklardi ruzgarin istahini artiran
Maşuk gibi cevresinde dolandiran
Gucune karsi ahengi husuyla kullanan
Ruzgar estiginde sadece kendi kokune dayanan
Esmek suruklemektir tek bildigim
Geride biraktigim yikim benim izim
Bilmem baska tur esmeyi
Disari cikan icimdeki sitemim
Dedi ruzgar
Basak ise
Ruzgarlarla havalanan yerdeki bulut gibiyim
Actigimda elimi maviye sakinligin teniyim
Yuzume degen nem ozumun damlasi
Estiginde icimde yeseren tam da umudun tarlasi
Es ruzgar es ki gunes muradina ersin
Golgeler icinde yanmaktan kendine gelsin
Kosan bir kisrak boynundaki esinti
Ona yanmanin ferahini versin
Ruzgar sen cansin
Gorevi yapar herseyi birbirine katarsin
Ama ne iyi yaparsin
Bilmeden canlari harmanlarsin…
