Yalnızlık yorgun aklımdan gitmiyor

Yara vurgun yemiş, kabuk tutmuyor

Acımı süpürmek isterim de dışarıya

Ama kim delicesine duvar örüyor?

 

Bir mektup yazsam iz bırakan yıldıza

Bir ses  versem kapıda adımı sorana

Bir ulaşsam of of, denize akan yaşlara

Bir türkü söylesem yanmaya doğan şu tomurcuğa

 

Sabahın kıyısındayım koynumda yıldız

Tenimde ürpermiş rüzgar, bedenimde ay

Başımda bir ürkek güvercin, gözünde tan

Parmağımda kalem boynu bükük kalan

 

Gecelerin sebebini bilmiyorum

Fidandım devrildim, umursamıyorum

Fırtınaydım duruldum, koşamıyorum

Diz çöksem de artık çocuk gibi ağlayamıyorum

 

Yalnızlığı nerden bileceksiniz.

Söyleyeyim, o bir martının çığlığında

Yeri bilinmez mezar taşını aramayan

Acımasız, çekip giden ayaklarda

 

Yalnızlık, kendine bak beni düşünme

Sana da damlar sonunda sonbahar

Ekim de yan yana geçse de acılar

Kasımpatıları elbet çiçek açar!