Aslında temiz bir bilge olarak doğar insan, sonra sonra kirlenir. Bazı kir yıkanınca geçer, bazı kirler ise insan korkmaya, korkaklığa, korkutmaya bulaşınca silinmez olur, oksitlenir. Kir ve korkaklık değersizliği ve yetersizliği çeker. İnsanın kendi kendini öldürmeside böyle başlar. Yetersizlik duygusu bir kanserdir, metastazı sadece insanın kendine değil çevresine de yapar. Dalga dalga mutsuzluk yayılır.
Peki bu durumda ne ister insan? Tedavi. Hayır, her tedavi iyileştirmez. Tedavi başarılı olsa bile nüksetme ihtimali vardır, nükseden yerde iyileşme yoktur.
İnsanın kendi kendini yok etmek için inşa ettiği bu imhayı iyileştirmesi için ne gerekir?
Bir yazıdaki, yerdeki, insandaki hatayı görecek ve bunu kendine dert edecek veya dert etmeyecek şey insanın kendi zihnidir. Hatayı düzeltmek veya olduğu gibi kabul etmek bir tercih meselesidir. Değiştiremeyeceğin şeylere üzülmek ise gereksizdir. Neye inat edersen, direnirsen inat ettiğin, direndiğin şey kaderin olur.
Elinde taşıdığı su testisine kırmamak için özen gösteren insan, arabasının kaportasının çizilmemesi için çaba harcayan erkek, yeni aldığı elbisesinin kırışmaması için saatlerce ayakta kalıp oturmamayı tercih eden kadın, içine dışı kadar önem vermez, çünkü nasibinin içindeki boşluk kadar olduğunun farkında bile değildir.
İyileşen zihinde kaybetmek yoktur, sadece geri vermek vardır.
